گاهی به خلوت ِ خود  انديشــه می كنم :

 بـِسـْــپـارَمَــت به خاطره هــا

 بسپـارمـت به خـــــدا ؛

 در اوج ِ عشـــــق و تمنــــّـا

 در يك وداع ِ تلـــخ

 برای هميشـــــه 

       ...

 تو چون فرشتــه ، صادق  و پــــاكی

 با قـلبـی ازحـــريــر و دامـنـی از يـاس

 صـد كهكشـــان ، فـــراتـــری از من

 فرسنگهــــا ، فراتری از عشـــق .

 اينسـوی حادثـه ، امــّـا من 

 آلوده ای كه غـرق ِ گنــاه است ؛

 زورقْ شكستــه ای اسيـــــر ِ تلاطـُم

 در موج مـوج ِ وحشی ِ دريــا 

            ...

 آشفتــــه می كنــد اين دل را

 انــدوه ِ آنكه بيــازارم

 روزی دل ِ چـــو آيـنـــه ات را .

 آری فرشته ی معصـــومم

 ما نيسـتـيـــم همسفــــر ِ هـم

 تــــو بـَس ، فــــرا تــــری از من ...

اورانوس حمیدی