چیزی بگو که زهره کفک میشوم ، صنم
دلتنگ گشته گشته خفک میشوم ، صنم
وقتی که نیستی دل من یک رقم گم است
پیداستی و هوشپرک میشوم ، صنم
مثل اتاق تیرهء اندیشه های من
دور از تو – آه ! -تیت و پرک میشوم، صنم
تصویرِ من در آینه برعکس میشود
مانندِ عکس خود اک و پک میشوم ، صنم
بی حال ؟ بی خیال؟ ندانم! ... بدون تو
دانم فقط که یک رقمک میشوم ، صنم
دل اشک های شور مرا قورت میکند
بر زخم های خویش نمک میشوم ، صنم
مرا به سمت تمنا نکش که حوصله نیست
دیگر به کوچه رویا نکش که حوصله نیست
به شهر شور به مهتابی بلوری شعر
مرا برای تماشا نکش که حوصله نیست
پرنده نفس ام خو گرفته با طوفان
سر از جزیره گل ها نکش که حوصله نیست
غریق چیست؟ دگر آب گشته ام ای دوست
درفش از دل دریا نکش که حوصله نیست
کمی گرفته ام آرام از جنون قدیم
شرنگس دل ما را نکش که حوصله نیست
سمیع حامد
عشق هستی فرا واقعیت است. عشق ستاره است؛ سنگ ستاره است.
دریاست؛ سنگ و ماهی دریاست.
عشق آسمانست و زمین بلندِ بلند، پایینِ پایین.
عشق چشم عاشق است؛ معشوق است.
عشق وجود خلاست؛ خلای وجود؛ هم آنست، همین اینست.
هم هست، هم نیست. نمی خواهد باشد؛
چون هست. نمیخواهد نام باشد؛ چون نام هست.
عشق نمیخواهد باشد؛ چون هست. هیچ چیز نیست؛ چون عشق است.
چیزها و چهرهها میشوند؛ چون عشق هست.
عشق در بودن هست؛ در شدن میرود؛ چون نامِ من است. چهره و هویت من است.
من میمیرم چون عشق زنده است، عشق میدهد؛
چون هست. ذهن میگیرد؛ چون نیست.
خدا میدهد چون هست.
آدمی میگیرد چون نیست.
عشق میدهد و ذهن میگیرد. ذهن قدرت و در پی قدرت است،
روح عشق و عشق هست.
آمدهام تا عشق را بیاموزم، زمین هندسه و مدرسه و عشق هست،
خورشید هم عاشق است، این فانوس عظیم، این مدرسۀ بزرگ را با انرژی نور میپروراند،
دریا ساغر بزرگ است که با جامهای پرش عشق را میدهد
و عشق هست، پرندهها برای این بزم ابدی سرودهای نا نوشته را میسرایند.
و من هنوز در بین سربازان حروف، دنیای شخصیت میسازم؛ چون عشق هست.این غم بی حیا مرا باز رها نمی کند
از من و ناله های من هیچ حیا نمی کند
رفته و میرود هنوز هر که به هر کجا بود
تکیه به زندگی مکن عمر وفا نمیکند